RODE NEUZEN DAG

Lieve allemaal,

"Jongeren zijn helden in het verbergen van emoties" als motto voor Rode Neuzen Dag 2021. Geen vreemd gegeven voor mij. Jammer genoeg voor andere vaak wel. Je ziet er goed uit, je lacht, dus alles zal wel in orde zijn. Toch voelen vele zich niet comfortabel in deze “Grote Boze Buitenwereld.” Net zoals ik.

Ik wil voor Rode Neuzen mijn ervaring nog eens delen. Dit doe ik in de vorm van mijn laatste blog. Mijn traject is over een kleine maand 3 jaar bezig. 3 jaar geleden is mijn onbewust masker af gevallen. Helaas pas als het kwaad al geschied was. Ik was net zoals vele “de vrolijke, sportieve, fijne meid”, maar onbewust was dat niet zo. Toen had ik niet perse een plek of persoon waarbij ik mijn masker kon afzetten, ook omdat ik me er voor 95% niet bewust van was. Exact dit is wat ze met de acties van Rode Neuzen willen tegengaan. Ze gaan met dit ingezameld geld, de naasten, zoals leerkrachten, begeleiders van hobby’s,.. “opleiden” om op een juist moment de persoon te zijn waarbij de jongeren, al dan niet bewust, hun masker kunnen afzetten. Ze krijgen de coole naam van sidekicks. Klikt toch net iets leuker dan praatjuf of therapeut. Drempelverlagend, mooi op ingespeeld vind ik.

Toen ik mijn masker liet vallen, compleet onbewust, drukte mijn lichaam op de noodstop. Wat een geluk dat ik had om zo snel hulp te krijgen! Opgenomen in een ziekenhuis dat eigenlijk niet goed wist wat ze met me moesten aanvangen, dat ook eerlijk toegeven en me doorverwezen naar het UZA. Ook daar wisten ze het niet direct, maar ondertussen kreeg ik wel zorg en kon mijn lichaam duidelijk maken wat het probleem was/is.

Ondertussen, 3 jaar later, krijg ik nog altijd hulp. Hulp vanuit zoveel verschillende disciplines, zodat leven met “mijn psychische functiebeperking” vele makkelijker gaat. Nee, ik ga even terugkomen op mijn woorden. Makkelijker zal het niet worden, maar er vrede mee nemen wel.

De afgelopen 3 jaar heb ik kansen gekregen om te leren over mezelf, mijn lichaam, hoofd en hoe ik voor hen beide goed kan zijn, om zo mijn conversiestoornis klein te houden. Uiteraard lukt dat niet altijd! Ik heb slechte dagen en zelfs weken. De mensen die me goed kennen, zien dat, voor andere is dat niet altijd zo  makkelijk.

Nadat ik begin juni de examencommissie succesvol had afgerond, begon ik te dromen. Dromen over “zoals iedere normale jongvolwassene naar de hoge school gaan en verder studeren.” Kijk nu eens, ik heb de eerste 6 weken in mijn opleiding vroedkunde overleefd. Het was niet altijd even makkelijk, en dat zal het ook nooit worden. Ondanks de vermoeidheid en de chaos, doe ik het met veel plezier en passie. Mijn leven draait nu helemaal in functie van school, waarbij mijn valkuil is dat ik niet genoeg ontspan. Toen ik eind oktober de keuze moest maken tussen alsnog kiezen voor een aangepast traject, of zoals nu het voltijdse traject, heb ik mijn been stijf gehouden. IK wil dit zo normaal mogelijk doen. Ik weet het, dat is koppig en misschien compleet onrealistisch, maar dat zullen de examens wel uitwijzen. Niemand kan in de toekomst kijken. Om dit te doen slagen word ik nauw opgevolgd en ga ik aandacht moeten geven aan genoeg ontspannen. Wat ook rust geeft is dat ik geen druk heb, lukt school, kei tof en leuk. Maar lukt het op deze manier niet, dan is het ook zo en zullen we wel opzoek gaan naar een manier dat het voor mij wel haalbaar is. 

Doordat ik zoveel hulp krijg, ook op school, neemt dat wel een groot deel van “het is too much” weg. Ook hier verwijs ik weeral naar hulp. Hulp krijgen is zo belangrijk en dat aandeel van Rode Neuzen mogen jullie echt niet onderschatten.

Eigenlijk wil ik jullie iets opbiechten, mijn verhaal is er nu pas omdat ik twijfelde. Twijfelde omdat er ongetwijfeld medestudenten van mij dit ook zullen lezen. Ze weten zeker wel dat er “iets” gaande is met mij. Als er iemand vraagt om na de les nog iets door te sturen of uit te leggen dan antwoord ik: “straks, eerst ga ik even slapen en dat uitleggen.” Dat is eerlijk, want ik ga effectief slapen, maar het is ook heel doordacht. Elke “normale” puber slaapt op de meest onmogelijke momenten. Misschien omdat ze tot laat zijn gaan feesten en rechtstreeks naar de les zijn gegaan, of zoals mij omdat ik dan op ben.             In een les ging het over “vooroordelen en etikettering”, dat was toch even een les dat ik mij op de achtergrond heb geplaatst. Ja, ik heb “een zwaar” verleden. Ja, ik moet elke dag, elk uur mijn grenzen bewaken, maar nee, ik wil niet dat jullie in mijn plaats gaan denken en ik wil al zeker geen etiketje! Ik wil vermijden dat mensen gaan nadenken hoe ze zich moeten gedragen bij mij. BLIJF GEWOON JEZELF, IK BEN OOK MEZELF! Ik heb het over het algemeen niet moeilijk om aan “vreemde” mijn verhaal te vertellen. In deze situatie wel, studeren betekent voor mij heel veel. Studeren is het begin van een nieuw hoofdstuk, misschien wel een nieuwe Kari ondanks dat ik altijd wel “ziek” ga blijven. Ik ben nog heel voorzichtig aan het zoeken bij wie ik me goed voel en ik ga dat ook niet overhaasten.

En toch is de angst dat medestudenten dit lezen, klein te krijgen door mijn kracht om een mini statement te maken. Het mini statement dat de hulp die Rode Neuzen kan bieden echt niet te onderschatten is! Ik bedacht me dat toen ik nog in de stoel zat en een kleutertje vroeg me wat er gaande was, ik heel fier antwoordde “ik ben een rood neusje, dat ken je wel hé, die zamelen centjes in om mensen zoals mij te helpen.” Dus waarom zou ik er nu ook niet fier op zijn? Het is gewoon zo en al bij al heb ik nu niet al te veel te klagen over het feit dat ik een rood neusje ben.

Vorig jaar kreeg ik na mijn oproep om Rode Neuzen te steunen, vele lieve berichtjes, foto’s van mensen die een actie gesteund hadden “speciaal om Kari te helpen.” Dat is waarvoor ik het doe, help de andere en onderschat de kracht van sidekicks niet. Ze zijn van essentiële waarden! Ik dring misschien een beetje mijn mening op, maar bekijk het anders, ik ben een “ervaringsdeskundige” ;-)

Zelf kocht ik al een pin en een Rode Neuzen sjaal, gewoon een prachtige rode sjaal waarvan 7 euro per sjaal naar Rode Neuzen Dag gaat. Mooi toch:)

Hopelijk heb ik jullie met mijn verhaal gestimuleerd om deze onbeschrijfelijke mooie actie te steunen en zo dus ook andere jongeren te steunen en hulp te bieden!! 

Zoals ik in het begin van deze blog al zei, vind ik dit een prachtig moment om de zware periode van de afgelopen 3 jaar mee af te sluiten. Ik ben jullie allemaal enorm dankbaar voor de steun die ik keer op keer kreeg! Bedankt aan de vaste lezers! Het zou best kunnen dat ik nog wel eens schrijf, maar dan laat ik het zeker weten! 

 

Veel liefs,

Kari🌹