Ontslag

 Heyhoiii, 

Vrijdag was het zo ver, mijn ontslag in Pulderbos. I know, ik heb dat nog al eens gezegd maar nu was het voor echt. Voor goed durf ik niet zeggen want zeg nooit nooit eh:) 

Dit ontslag was echt heel anders, dit voelde juist aan. Nu ben ik echt beter en heb ik echt veel geleerd, terwijl mijn ontslag in februari van "de moetes" was. De sfeer was ook heel anders, ik was vrolijker en de personen rond om mij waren ook heel blij om mij op deze manier nog eens te zien. Het klinkt raar om het zelf te zeggen maar toch ga ik het doen. Iedereen was heel erg blij om mij nog eens te zien en mij in de leefgroep te hebben:) Dat was zeker wederzijds! Ik heb me heel goed gevoeld bij hen, maar uiteraard ook heel slecht. Dat is net het fijne daar, dat is daar helemaal oke! 

Samen met de kine ben ik vorige week beginnen met joggen. Dat voelde zoooo raar. Ik had het gevoel alsof ik op een bed aan het stappen was. Misschien een rare vergelijking maar het gevoel in mijn benen was exact hetzelfde.                    Na een half uur te lopen (1 minuut lopen en 2 minuten stappen) voelde de kine dat ik eigenlijk nog wel wat rek had. Daarom besloot ze om me de dag erna eens eens sprintjes te laten trekken. Korte snelle stukken. Dat ging echt goed en ik had er ook echt plezier van! Maarja aan alle leuke verhalen komt een stom einde. Ik heb mijn enkel pijn gedaan of omgeslagen tijdens een sprintje. Wat er exact is gebeurt dat weet niemand. Misschien is er ook niets gebeurd. Na een dagje rusten had ik er nogsteeds last van en heeft de kine mijn enkel nagekeken. Er was niets. En daar was ze heel zeker van. Maar ik heb wel pijn en ik kan geen sprintjes meer lopen. Zie hier een heel mooi voorbeeld van SOLK (Somatisch Onvoldoende verklaarbare Lichamelijke Klachten). Mijn "aandoening". Er is medisch niets, het is mijn hoofd dat mij iets wil duidelijk maken. In dit geval waarschijnlijk "Kari, let op, je hebt al 2 weken veel bewogen, dat lopen was er teveel aan". 

Maar dat was zeker niet het enige waardoor mijn lichaam stop zei. Ook mentaal waren we hard aan het werken. En zo moeten we achter elk kwaaltje een reden proberen zoeken en eruit leren. 

De mensen die mij al wat langer kennen zullen zich waarschijnlijk wel herinneren dat ik heel lang met klachten van pijnlijke knieën heb gesukkeld. Awel, daarvan weten we nu dat er medisch effectief niets was. Dat was mijn hoofd dat mij probeerde te vertellen dat ik het rustiger aan moest doen, dat ik niet en moest gaan dansen en een hele dag op school moest zitten. Dat was en is voor mij echt teveel. 

Nu ben ik thuis en moet ik proberen om mijn grenzen stilletjes aan terug te verleggen zodat ik mezelf oke voel in een gewone maatschappij. Dit moet zo rustig aan gebeuren want bij het verleggen van grenzen kan ik er ook heel gemakkelijk over gaan. Dus lieve lezers, ik ben nu thuis, maar ben bijlange nog niet genezen. In tegendeel, ik ga mezelf terug wat moeten ontwikkelen om er zo voor te zorgen dat ik zo goed mogelijk kan mee draaien in "de grote boze buiten wereld". In ce zou ik dat nu ook kunnen maar dan gaat mijn lichaam binnen de kortste keren staken. 

Eigenlijk kan ik zeggen dat er nu nog een hele beangstigende periode voor de deur staat. Ik ga zoveel nieuwe dingen doen. Alleja niet nieuw maar wel dingen die ik al 2 jaar niet meer gedaan heb (bv alleen winkelen). Ik weet dat ik aan de positieve dingen moet denken maar ik besef ook dat er heel wat kan mislopen. Zoals nu met mijn enkel. Dat is eigenlijk een goeie oefening geweest om na te denken over wat ik voel en waardoor dat zou komen. Dat ga ik de komende periode en misschien zelfs mijn hele leven moeten doen. Nadenken bij wat ik doe en wat ik voel. 

Ik wil nu nog één heel belangrijk punt aankaarten. Iets kleins voor jullie maar iets dat voor mij een wereld van verschil maakt. Als jullie me tegenkomen op straat of eender waar, geef aub niet teveel/geen aandacht aan het feit dat ik stap. Liefst van al zou ik willen dat er geen aandacht aan gegeven wordt en dat het lijkt alsof ik al altijd gestapt heb. Dat gaat natuurlijk niet, maar maak er geen groots iets van. Daar zouden jullie me echt enorm mee kunnen helpen!  

Ik ga jullie de komende periode nog mijn verhalen delen want er staan nog wel wat spannende zaken te gebeuren:) Als ik de blog officieel afsluit laat ik het jullie zeker weten!

TOT SNEL LIEVERDS! 

Kari🌹